کفشی که به خوبی ساخته شده و از نظر بیومکانیکی برای یک دونده منفرد مناسب است، هنوز باید به درستی مناسب باشد تا دونده از مزایای کامل آن بهره مند شود؛ دقیقا مانند کتونی آدیداس که بسیار هم پر طرفدار است.
آکادمی پزشکی ورزشی پا در آمریکا توصیه می‌کند برای کسب بهترین نتایج، یک ورزشکار باید در حالی که مارک و سبک خاصی از جوراب‌هایی را که بعداً با آن‌ها استفاده خواهد کرد، کفش بپوشد.
برای دوندگانی که قصد پوشیدن جوراب با کفش های خود را ندارند، همانطور که اغلب در مورد میخ های پیست دوی سرعت اتفاق می افتد، کفش باید بدون جوراب باشد.
جوراب‌ها می‌توانند لایه‌ای از محافظت بین پوست دونده و کفش‌های او ایجاد کنند که ممکن است به جلوگیری از چروک شدن و تاول‌های دردناک کمک کند.
به گفته Northcoast Footcare، تاول‌ها یک آسیب شایع پا در دوندگان – از جمله دوندگان سرعت – است که معمولاً با پوشیدن جوراب‌های مناسب و کفش‌های مناسب قابل پیشگیری است.
یک دونده سرعت باید جورابی را انتخاب کند که با شرایط دویدن که در آن تمرین یا مسابقه می کند، مناسب باشد. این انتخاب می تواند تحت تأثیر دما، آب و هوا، سطح دویدن و مدت زمان تمرین باشد.
ضخامت جوراب و موادی که از آن ساخته شده است می تواند گرما را ایجاد کند یا پا را خنک نگه دارد و همچنین رطوبت و عرق پا را از بین ببرد یا از رسیدن رطوبت بیرون به پوست دونده جلوگیری کند.
مواد مناسب جوراب همچنین می تواند از جمع شدن یا سر خوردن جوراب روی پا جلوگیری کند. به گفته AAPSM، دوندگانی که جوراب های ساخته شده از الیاف اکریلیک می پوشند، نسبت به دوندگانی که جوراب های نخی می پوشند، پاهای خشک تری دارند و تاول های کمتر و کوچکتری دارند.
بحث دویدن با یا بدون جوراب در انجمن ها و نشریات آنلاین مختلف توسط دوندگان و متخصصان این رشته مورد بحث قرار می گیرد.
جنیفر ون آلن، ویراستار پروژه‌های ویژه «دنیای دونده» و مربی دویدن دارای گواهینامه دوومیدانی ایالات متحده آمریکا، می‌گوید تا زمانی که یک دونده تاول نمی‌زند، بدون جوراب بدود خوب است.
ناتانیل اسمیت از Gazelle Sports نیز همین نظر را دارد، که در بررسی خود در مورد میخ‌ها برای دوندگان سرعت، جوراب‌های مسابقه‌ای نازک را برای دوندگان مستعد تاول توصیه می‌کند، اما می‌گوید در غیر این صورت، هیچ مشکلی برای دویدن بدون جوراب وجود نخواهد داشت.
